Saatler seni çaldığında, yorgundum ben. İçsel gezinmelerimin yalnızlığında ne çok işim vardı yapacak bir bilsen. 

 Saçımı taramak için başıma kalkan elim nasıl da zorlanıyordu. Her sabah, hatta tatil günlerinde bile ve eninde sonunda; hiç istemesem de yataktan kalkmam gerekiyordu. Tıka basa dolmuş idrar torbamı, işim bittiğinde sifonunu  çekmek zorunda olduğum, karanlık bir deliğe boşaltmak bana hiç eğlenceli gelmiyordu oysa. Bir süredir diş fırçamdan  da nefret ediyordum bıkmıştım artık morumsu renginden. O da anlamıştı  sanırım nefretimi ki, diş etlerimi kanatmaya başlamıştı haftalar önce. 

Defalarca değiştirmeye niyet ettim. Ama bu maksatla markete ilk gidişimde; görevliyle dalaşmak  geldi içimden. Diş fırçalarını; benim gibi, tek bir dans için dahi kavalye bulmakta  zorluk çekecek kadar uzun boylu bir kadının bile  rahat alamayacağı bir rafa koymak zorunda mıydılar? Ama sonra, yutkundum ve sormadım bu soruyu tabii. O ilk gün 'neden soracaksın ki?' dedi içimden bir ses. Bırak yüksekte dursunlar. Senden daha kısa boylu olan ama kavalye bulmakta zorlanmayan kadınlar diş fırçasız kalsınlar. Kalsınlar ki kıtlığını çekmedikleri kavalyeleri ağız kokularından yüzünü ekşitsin. Oraya sonraki her gidişimde anımsadığım bu  buluşumdan gizli bir zevk aldım ve her seferinde art niyetli  sırrımın anlaşılmaması için, hızla uzaklaşırken diş fırçalarından; yüzümde hep sinsi  bir gülümseme oldu. Sonuçta ben diş fırçamı yenileyemedim ama eminim ağız kokusuyla yüz buruşturan bir dolu kısa boylu erkek oluştu dans pistlerinde. Varlığı inkar edilemez zekam sayesinde dans pistlerine de el atmıştım işte en sonunda. Ayak basamamış olsam da  ne gam mutluydum usuldan usuldan. 
 

 Yıllar birbirinin ardı sıra geçe dursunlar uygun adım. Ben buna benzer ne çok oyun oynadım. Sen köşeyi döndüğünde bilyelerim sokağa dağılmıştı biliyor musun? Farkındaydım aslında çevremdekilerin kısa eteklerimin altından çıkan uzun bacaklarıma nasıl baktıklarının. İnce bileklerimin yüksek ökçeler üzerinde nasıl burkulmadığını düşündüklerini de biliyordum. İnsanların kalçalarıma tempo tutuklarını da. Hafta sonlarında  saatlerce mağaza mağaza dolaşarak seçilmiş tayyörlerim -ki onları da yakıp kesme tutkusuyla mest olduğum günlerim oldu, neyse  o hikayeyi sonra anlatırım- yerlerini koşu eşofmanlarıma bıraktığında  inip kalkan göğüslerimin ölçüsü üzerinde yorum yapıldığını da  fark ettim hep. Dedim ya ben her konuda kavga etmeyi düşünürüm önce. Sonradan vazgeçerim. Çünkü  kafamın içindeki örümcek; hızla ağlarını örmeye başlar ve oyun sahnelenir.  Kalbe giden yol mideden geçer fikrini  evdeki kaşık düşmanlarına  empoze etmeyi ilk vazifeleri sayan bir dolu aptal erkeğin; koca göbekli, iri kalçalı,  sarkmış memeli karılarıyla yaşamak zorunda kalmalarından ben sorumlu değilim ya. Sayemde bir kaç  kadın diyete heveslenerek mutfaklarından çıktıysa fena mı oldu yani. Böylece;  o sıcak yuvaların mutfaklarında, ekonomik tedbirler alınmasına dolaylı olarak sebebiyet vermemde, ne kötülük var ki?.. Sen  köşeyi döndüğünde bilyelerim sokağa dağılmıştı dedim ya, yalan söyledim. Aslında ben atmıştım onları. 
 

Herkes o kadar büyümüştü ki; mahallede oynayabileceğim hiç kimse kalmamıştı artık. Eski  oyundaşlarımın neredeyse oyun çağı geçecek olan çocukları, toplayıp sevinsin diye avuç avuç serpmiştim sokağa bilyelerimi. İşte sen tam o sırada geldin. 
Kısacası sen geldiğinde sokak kızı oluşum can çekişiyordu. Ve ben hiç bir şey yapmıyordum. Ne bir bardak su veriyordum ne elini tutuyordum o sokak tızının. Dedim ya sen geldiğinde yorgundum aslında. 

 Gizemini çoktan yitirmiş, kendine fazlasıyla yeten, çok bilmiş ve feminen bir yaşamın paylaşılamayan yorgunluğunu taşımak zor iş aslında. Zor  sanat inan bana. Hep akıllı, hep bilen, hep kazanan olmak.  Ve erkeklerin durmadan bıyık burgaladıkları, iğrenç göbeklerini kaşıdıkları kurtlar sofrasına meze olmadan kadeh tokuşturabilmek, bilek ister yürek ister kabul et. Şişmişti yüreğim manda yüreği gibi. Her gün süpürsen yine de her süpürülüşte faraş dolusu topladığın samimiyetsizlik ve riya, çığ gibi büyüyordu kaldırımlarda. Seksek oynayabileceği temiz bir kaldırım bulamıyordum sokak kızına. O örgülü saçlarını çoktan kesmişti. Ağlıyordu sen geldiğinde. Yemeden içmeden bile kesilmişti nicedir. Tommiks ve teksas bile okumuyordu inan. Yürümüyordu, koşamıyordu artık. Bana yaslanmıştı tüm ağırlığıyla. Ve ben onu taşıyamaz olmuştum artık. Bakma  bana öğle suçluymuşum gibi. Yorgundum dedim ya geldiğinde. 
 

Deli  bir türkü tutturmuştum içten içe. Ankara' ya gideceğim diye. Sevmem aslında o kenti. Ben denizden uzak kalamam bilirsin. Kurur içimdeki can suyum. Kısalır küçülürüm. Elbiselerime dar gelirim. Büyük masraf gardırobun yenilenmesi. Buna rağmen dilimdeydi Ankara türküsü. Kitap kitap okuduklarım, ilmik ilmik dokuduklarım, faraş faraş topladıklarım, yürek yürek taşıdıklarım vardı meclis koridorlarına serpiştirilecek.  İğrenç hegomonyasını delmek için dinozorlaşmışların ve salya akıtmadan da söz söylenebileceğini gösterebilmek için tıraş olmamış kıllılara, gitmeliyim diyordum Ankara'ya. Denizden uzak olsa bile o kent suyundan içmeliyim diyordum. Denmesi gerekenleri demek uğruna, yapılması ertelenenleri yapmak uğruna can suyum çekilse de gidecektim gelmeseydin. Bu türkü dilime dolanalı çok olmuştu aslında ama ilk kez seslendiriyordum mikrofonlarda. Bir panayır dönüşüydü yorgun argın adına toplantı dedikleri. Beyin yıkanan türden hani. Elimde mikrofon demirinin yalancı soğukluğu,elimde düzenin kiri, dilimde çaresizliğin pası, eve dönmüştüm. Yorgundum. 

İşte tam o sırada sen geldin... 
Seni çalıyordu saatler... 
Can çekişiyordu sokak kızı ve ben hiç bir şey yapmadan ona bakıyordum….. Çünkü Yorgundum. 
Ankara türküsü dudaklarımda pasına bulanmıştı düzenin. Bense yorgundum. 

Sen köşeyi döndüğünde…ben yorgundum. 

Elinde  tahta kılıcın, maç ayakkabılarınla geldiğinde tommiks okur musun diye sormak, nereden aklına geldiyse soruverdin işte. Suzy olduğumu nasıl anlamıştın bilmiyorum? Örgülü saçlarımı  keseli yıllar olmuştu oysa. Çillerim ise çok eski dünlerde kalmıştı. Sen Islak ve kirli kaldırımlara, cebinden çıkardığın okul kokulu tebeşirle seksek çizgilerini çizerken;  nasılda kurudu kaldırımlar birden. Güneş nasıl da açtı. Sen çok yaramazsın sokak tocuğu. Ama biliyor musun çok da tatlısın. İçimi ısıtıyorsun. Haydi durma. Kaldır sokak kızını can çekiştiği yerden. Tut elinden çıkar bahçeye. Bütün oyunlar sizin olsun. Sonsuza kadar. Ve hiç büyümeyin olur mu? 

Sen geldiğinde yorgundum sokak tocuğu. 
Ama artık yorgun değilim. Sadece terliyim. Çok koşturdun beni. Ama yakaladım  SOBE. 

Mine 

10.10.1999